“We gaan paddenstoelen zoeken!”, enthousiast rent het jongetje het boslaantje vooruit en zijn ouders volgen. “Wanneer je goed kijkt, ontdek je steeds meer verschillende”, roep ik het ventje na. Ach, ik geloof niet dat mijn woorden enige indruk maakten, maar plezier had hij en ik genoot ook.
Wanneer je met je fototoestel op jacht bent naar paddenstoelen, ontdek je de enorme diversiteit aan soorten, kleuren en vormen. Al die verscheidenheid verscholen in datzelfde bos. Enkelen staan je al op te wachten aan de rand van de weg. Alsof ze een praatje met je willen maken om de nieuwste roddel met je delen. Een ander pronkt deftig met felle kleuren tussen het groen uit, ijdel, ja zelfs een tikkeltje deftig. Sommigen zoeken elkaar op, samen op zoek naar gezelligheid, wanneer je goed luistert, hoor je ze fluisteren. Anderen daarentegen staan alleen, onopvallend en verscholen als een kluizenaar, alsof ze niet ontdekt willen worden. En dan heb je ook nog zo’n grote schreeuwlelijk. Zo één waar je wat langer de tijd voor moet nemen om er de schoonheid van te ontdekken. Allemaal zijn ze zich bewust van de vergankelijkheid van hun korte bestaan. Ze tonen zich ieder aan ons op hun eigen wijze, in datzelfde bos. Wat dat betreft zijn het net mensen in een verpleeghuis. Ze tonen zich in al hun verscheidenheid aan ons. Wanneer je goed blijft kijken, ontdek je de verscheidenheid en hun unieke eigenheid.
Ik hoor het jongetje in mijzelf al roepen: “Kom, we gaan oude mensen zoeken!”
mensbeeld ©
