Als jong kereltje was ik te onrustig om aan tafel te blijven zitten. Dan is het lastig om de boterham met hagelslag met succes binnen te krijgen. Om te voorkomen dat er niet meer hagelslag op de keukenvloer terecht kwam dan in het mondje, had mijn moeder een creatieve manier gevonden. Naast de keuken van ons ouderlijk huis hing buiten een schommel. Mijn moeder had bedacht, om mij de boterham te geven terwijl ik op de schommel zat. Zogezegd, zo gedaan. Natuurlijk niet rustig zittend, maar vol heen en weer schommelend. Telkens wanneer ik voor was, stopte mijn moeder er een stukje brood in. Dit werkte fantastisch maar dit kereltje had een korte spanningsboog dus werd er iets aan toegevoegd: Sammy! Hoogstwaarschijnlijk had ik destijds geen benul van de inhoud van het lied van Ramses Shaffy. Zie je het voor je: schommelend, luidkeels zingend: Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy…en daar kwam weer een hapje brood. Meer brood dan hagelslag vermoed ik. Ik meen mij te herinneren dat deze creatieve oplossing door mijn oudere zussen en broer nog enige tijd is overgenomen. Gek werden ze ervan …domme domme Sammy!
Hoe zou het zijn wanneer ik dement zou raken en in mijn beleving weer terecht kom in mijn schommelperiode? Waarschijnlijk staat er in mijn rapportage dat ik onrustig ben tijdens het ontbijt. Ik hoop dat er dan iemand het aandurft om mij op een schommel te hijsen, een boterham met hagelslag te voeren en dan keihard gaat zingen: Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy, want dan word je lekker nat, Sammy, domme domme Sammy.. Ik ga een rondje wandelen en moet even mijn energie kwijt. Misschien kom ik onderweg wel langs een speelveldje….met een schommel.
mensbeeld ©
